Hoofdstuk 32

==

‘Ik begrijp er niets van,’ zei Sue Shoesmith. ‘Er ratelde iets in de motor en nu is het weg.’

Verbijsterend, dacht Phil.

‘Misschien heeft je auto heimwee,’ grapte hij, en hij gaf haar een kop koffie aan. ‘Zwart met één klontje, precies zoals je had besteld.’

‘Dank je.’ Ze glimlachte naar hem, verrukt dat hij het had onthouden.

‘Ga zitten.’ Hij schoof een stoel naar achteren, en zag toen dat ze huiverde. ‘Heb je het koud? Zal ik de verwarming aanzetten?’

Wat was hij een gentleman.

‘Nee, nee, dat hoeft niet,’ zei Sue.’Ik wil je niet ophouden, ik neem aan dat je naar huis wilt. Het is per slot van rekening zaterdagavond.’

Phil zuchtte haast onhoorbaar en sloeg zijn ogen neer. ‘Niemand zal me missen als ik wat later ben.’ Nu moest hij snel van onderwerp veranderen en afwachten wat zij zou doen om meer over zijn thuissituatie aan de weet te komen. ‘Vertel eens, wat vind je van de auto?’

‘Fantastisch. Ik heb erg veel bekijks.’

‘Ik ben ervan overtuigd dat zo’n mooie vrouw als jij altijd bekijks heeft, waar je ook in rijdt.’ Phil glimlachte en maakte oogcontact.

‘O, dank je, wat aardig om dat te zeggen. Maar goed, een Audi tt is een stuk indrukwekkender dan dat schatje van mij, niet?’

‘Het zijn mooie auto’s, dat is waar.’ Phil opende een koektrommel en legde een paar koekjes op een bordje. Jezus, wat was hij goed. ‘Dit zijn mijn koekjes en normaal gesproken deel ik ze niet uit, maar voor jou maak ik een uitzondering.’

Ze koos een koekje met chocoladevulling van het bordje, dat hij haar voorhield als een ober die op een grote fooi hoopt.

‘Je zei toch dat je in een Audi rijdt omdat je geen kinderen hebt?’ ging ze verder.

Met de deur in huis, dacht Phil. Goed gedaan!

‘Nee, geen kinderen. Mijn vrouw wilde liever geen kinderen. Voordat we trouwden hebben we het erover gehad, maar later is ze van gedachten veranderd.’

‘O, nee!’ zei Sue met een gezicht waarop wat-een-rotwijf te lezen stond.

‘En jij?’ vroeg Phil zacht.

‘Ik ben niet getrouwd. Ik heb de ware nooit ontmoet,’ zei Sue. ‘Wel een paar keer de foute en ook een keer een ontzettende zuiplap, maar niet de ware. Ben je nog steeds getrouwd?’

Phil knikte langzaam. ‘Ja, maar alleen voor de vorm. Onze achternaam is nog dezelfde, maar we hebben allebei ons eigen leven. Je kunt het eigenlijk geen relatie meer noemen, althans niet in mijn ogen.’

Sue knikte bevestigend.

‘Allemachtig, moet je mij horen.’ Hij lachte net iets te hard. ‘Je denkt nu zeker dat ik elk moment “mijn vrouw begrijpt me niet” kan gaan zeggen.’ Dubbele bluf, niet slecht.

‘Nee hoor, helemaal niet,’ zei zijn geboeide toehoorder.

‘Ze... sorry. Ik zou dit eigenlijk niet moeten zeggen, maar je weet hoe mannen zijn. Wij praten niet met elkaar zoals meiden, dus dan krijg je allemaal van die opgekropte boosheid.’

Ze boog zich vol begrip naar voren. ‘Ga alsjeblieft verder. Ik kan goed luisteren.’

Phil haalde diep en dramatisch adem. ‘Ze – mijn vrouw – heeft een paar jaar geleden een ander gehad. Ik ben er bijna aan onderdoor gegaan, moet ik je eerlijk bekennen. Natuurlijk was het niet alleen haar schuld. Ik werk te hard, en ik dacht dat ik alle keren dat ik niet thuis ben goed kon maken met mooie sieraden.’ Vrouwen vonden een man die zijn eigen tekortkomingen kon erkennen onweerstaanbaar, en hij had de zijne nog behoorlijk positief laten klinken. ‘Hoe dan ook, ze is bij me teruggekomen, maar we wisten eigenlijk allebei dat het een verloren zaak was. Zij woont aan de ene kant van het huis, ik aan de andere.’

Handig gespeeld: gescheiden slaapkamers én een groot huis.

‘We zijn zo ongeveer vreemden voor elkaar. Ik draag mijn trouwring niet eens meer.’ Hij liet zijn hand zien om het te bewijzen. ‘Het is een lieve vrouw, maar ik voel...’ klopje op het hart ‘... niets.’ Kraak nooit je ex af. In Lous damestijdschriften werd altijd gezegd dat je dan met een echte rotzak te maken had. Hij las ze op de wc – het waren lessen over de psychologie van de vrouw en die waren erg handig.

‘O, wat naar,’ zei Sue met veel gevoel.

‘Ik heb me voorgenomen om te zorgen dat het huis voor Kerstmis is verkocht en dat de scheidingsprocedure dan in gang is gezet. Het is niet goed om het nog langer te rekken, voor ons allebei niet. Een nieuw jaar en een nieuw begin.’

Sue legde haar hand op de zijne. ‘Ik ben secretaresse op een advocatenkantoor. Als je hulp nodig hebt, kun je altijd een beroep op me doen.’

‘Bedankt,’ zei Phil, die er heel kwetsbaar uitzag. ‘Je bent fantastisch, en ik ben blij dat ik je heb leren kennen. Mag ik...’ Hij schudde zijn hoofd alsof hij een innerlijke strijd voerde.

‘Ja?’ Sues pupillen waren net twee zwarte grotten.

‘Ik wilde je uitnodigen om een keer samen iets te gaan drinken. Maar ik ben me ervan bewust dat ik nog getrouwd ben, en dan voel jij je misschien opgelaten.’ Toen: ‘Nee, laat maar, het is een slecht idee. Jezus, Phil, wat mankeert jou!’

‘Nee, nee, ik wil graag een keer met je afspreken,’ zei Sue gretig.

Phil zorgde dat zijn ogen begonnen te twinkelen. ‘Echt waar? Wow, dat zou ik ontzettend leuk vinden!’

Ze stond op om weg te gaan. ‘Je hebt mijn nummer.’

‘Zeker weten.’

Hij liep met haar mee naar de deur en drukte een kusje op haar wang, zoals een zenuwachtige tiener zou doen. Zo liet hij haar zijn jongensachtige kant zien.

‘Tot ziens, Phil Winter,’ zei ze met een stralende glimlach. ‘Ik vind je geweldig.’

‘Tot ziens, Miss Mooie Groene Ogen.’

‘Jeetje, wat een compliment!’ Ze klonk een beetje buiten adem, zoals Marilyn Monroe ‘Happy Birthday Mr. President’ zong.

Hij keek haar na toen ze naar haar auto zweefde. Wat zaten vrouwen toch simpel in elkaar. Ze konden kilometers afleggen op niet meer dan een belofte.